Nikolaos Lutras, Greek Painter, 1833-1927





                                                         

              

Νίκος Λύτρας "Το Ψάθινο καπέλο" 1923-26. Λάδι σε μουσαμά 86x66 εκ. Εθνική Πινακοθήκη και Μουσείο Αλέξανδρου Σούτσου.

                                                                            
                                                                           

"Θαλασσογραφία" (Τοπίο της Τήνου) λάδι σε μουσαμά 53 x 73 εκ. Εθνική Πινακοθήκη

 

                                                                        

                                                   
   
                                                         Portrait of litlle K.M                                          





                                                                           

                                 
                                             Portrait of painter Oumvertos Arguros




Ο Νικόλαος Λύτρας (1883-1927),κατάγεται από την Τήνο και φοίτησε στην Ακαδημία του Μονάχου. Υπήρξε μαθητής του πατέρα του, επίσης διακεκριμένου ζωγράφου Νικηφόρου Λύτρα, και του Ιακωβίδη στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, όπου δίδαξε και ο ίδιος από το 1923 ως το θάνατο του.
                Γιος του μεγάλου ζωγράφου Νικηφόρου Λύτρα, ο Νικόλαος Λύτρας έγινε ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον ρομαντισμό ρεαλισμό του 19ου αιώνα και την μοντέρνα τέχνη του 20ου αι.,αφήνοντας πίσω του μια πλούσια συγκομιδή απο έργα γεμάτα ζωτικότητα και αλήθεια,που μπορούν να συναγωνιστούν επάξια,τα μεγάλα αριστουργήματα του πρώιμου ευρωπαικού μοντερνισμού, όπως σημειώνει η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα.

 Σπούδασε όπως και ο πατέρας του,στην Ακαδημία του Μονάχου, όπου και ανακατεύτηκε με το πρώιμο τότε κίνημα του εξπρεσιονισμού,έχοντας μια προδιάθεση για αποσκίρτηση απο τα πρώιμα κιόλας έργα του.
Αντί να γίνει οπαδός του κινήματος ή ακόλουθος ενός μεγάλου ζωγράφου, συνέλαβε την ουσία: την ελευθερία της έκφρασης, την διεκδίκηση του προσωπικού λόγου, που αποτελεί και το βαθύτερο νόημα της μοντέρνας τέχνης.

Τα έργα του,πορτραίτα και εικόνες της Ελληνικής Φύσης,είναι λουσμένα σε ένα διάφανο και λαμπερό φώς,γεμάτα απο μια "ζωική ευφορία", "ένας ύμνος στα νιάτα και τη ζωή", με έμφαση στα περιγράμματα των μορφών και προβολές σκιώνβαριών σαςν "σίδερα",όπως ποιητικά τις έβλεπε ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος, μέσα στα ολόφωτα,ηλιοκαμένα ύπαιθρά του.

Η ζωγραφική του, "παστόζικη και έμφορτη με καθαρό χρώμα", παρέμεινε κυρίως απλή,λιτή, με αφομοιωμένους τους κανόνες της μοντέρνας τέχνης: "Την κατάργηση της προοπτικής, την ισοδύναμη ένταση του τόνου σε ολόκληρη την επιφάνεια που τον οδηγεί να δυναμώσει το χρώμα προς τα πάνω για να αποσοβήσει την εντύπωση της τρίτης διάστασης".

Γιος του μεγάλου ζωγράφου Νικηφόρου Λύτρα, ο Νικόλαος Λύτρας έγινε ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον ρομαντικό ρεαλισμό του 19ου αι. και τη μοντέρνα τέχνη του 20ού, «αφήνοντας πίσω του μια πλούσια συγκομιδή από έργα γεμάτα ζωτικότητα και αλήθεια, που μπορούν να συναγωνιστούν επάξια τα μεγάλα αριστουργήματα του πρώιμου ευρωπαϊκού μοντερνισμού», όπως σημειώνει η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα. Σπούδασε, όπως και ο πατέρας του, στην Ακαδημία του Μονάχου, όπου κι ανακατεύτηκε με το πρώιμο τότε κίνημα του εξπρεσιονισμού, έχοντας μια προδιάθεση για αποσκίρτηση από τα πρώιμα κιόλας έργα του. Αντί να γίνει οπαδός του κινήματος ή ακόλουθος ενός μεγάλου ζωγράφου, συνέλαβε την ουσία: την ελευθερία της έκφρασης, τη διεκδίκηση του προσωπικού λόγου, που αποτελεί και το βαθύτερο νόημα της μοντέρνας τέχνης. Τα έργα του -πορτρέτα και εικόνες της ελληνικής φύσης- είναι λουσμένα σε ένα λαμπερό και διάφανο φως, γεμάτα από μία «ζωική ευφορία», «ένας ύμνος στα νιάτα και στη ζωή», με έμφαση στα περιγράμματα των μορφών, και προβολές σκιών βαριών «σαν σίδερο» -όπως ποιητικά τις έβλεπε ο Γιάννης Ρίτσος- μέσα στα ολόφωτα, ηλιοκαμένα ύπαιθρά του. Η ζωγραφική του, «παστόζικη και έμφορτη με καθαρό χρώμα» παρέμεινε κυρίως απλή, λιτή, με αφομοιωμένους τους κανόνες της μοντέρνας τέχνης: «Tην κατάργηση της προοπτικής, την ισοδύναμη ένταση του τόνου σε ολόκληρη την επιφάνεια που τον οδηγεί να δυναμώσει το χρώμα προς τα πάνω για να αποσoβήσει την εντύπωση της τρίτης διάστασης». Πηγή: www.lifo.gr

Γιος του μεγάλου ζωγράφου Νικηφόρου Λύτρα, ο Νικόλαος Λύτρας έγινε ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον ρομαντικό ρεαλισμό του 19ου αι. και τη μοντέρνα τέχνη του 20ού, «αφήνοντας πίσω του μια πλούσια συγκομιδή από έργα γεμάτα ζωτικότητα και αλήθεια, που μπορούν να συναγωνιστούν επάξια τα μεγάλα αριστουργήματα του πρώιμου ευρωπαϊκού μοντερνισμού», όπως σημειώνει η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα. Σπούδασε, όπως και ο πατέρας του, στην Ακαδημία του Μονάχου, όπου κι ανακατεύτηκε με το πρώιμο τότε κίνημα του εξπρεσιονισμού, έχοντας μια προδιάθεση για αποσκίρτηση από τα πρώιμα κιόλας έργα του. Αντί να γίνει οπαδός του κινήματος ή ακόλουθος ενός μεγάλου ζωγράφου, συνέλαβε την ουσία: την ελευθερία της έκφρασης, τη διεκδίκηση του προσωπικού λόγου, που αποτελεί και το βαθύτερο νόημα της μοντέρνας τέχνης. Τα έργα του -πορτρέτα και εικόνες της ελληνικής φύσης- είναι λουσμένα σε ένα λαμπερό και διάφανο φως, γεμάτα από μία «ζωική ευφορία», «ένας ύμνος στα νιάτα και στη ζωή», με έμφαση στα περιγράμματα των μορφών, και προβολές σκιών βαριών «σαν σίδερο» -όπως ποιητικά τις έβλεπε ο Γιάννης Ρίτσος- μέσα στα ολόφωτα, ηλιοκαμένα ύπαιθρά του. Η ζωγραφική του, «παστόζικη και έμφορτη με καθαρό χρώμα» παρέμεινε κυρίως απλή, λιτή, με αφομοιωμένους τους κανόνες της μοντέρνας τέχνης: «Tην κατάργηση της προοπτικής, την ισοδύναμη ένταση του τόνου σε ολόκληρη την επιφάνεια που τον οδηγεί να δυναμώσει το χρώμα προς τα πάνω για να αποσoβήσει την εντύπωση της τρίτης διάστασης». Πηγή: www.lifo.gr

Γιος του μεγάλου ζωγράφου Νικηφόρου Λύτρα, ο Νικόλαος Λύτρας έγινε ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον ρομαντικό ρεαλισμό του 19ου αι. και τη μοντέρνα τέχνη του 20ού, «αφήνοντας πίσω του μια πλούσια συγκομιδή από έργα γεμάτα ζωτικότητα και αλήθεια, που μπορούν να συναγωνιστούν επάξια τα μεγάλα αριστουργήματα του πρώιμου ευρωπαϊκού μοντερνισμού», όπως σημειώνει η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα. Σπούδασε, όπως και ο πατέρας του, στην Ακαδημία του Μονάχου, όπου κι ανακατεύτηκε με το πρώιμο τότε κίνημα του εξπρεσιονισμού, έχοντας μια προδιάθεση για αποσκίρτηση από τα πρώιμα κιόλας έργα του. Αντί να γίνει οπαδός του κινήματος ή ακόλουθος ενός μεγάλου ζωγράφου, συνέλαβε την ουσία: την ελευθερία της έκφρασης, τη διεκδίκηση του προσωπικού λόγου, που αποτελεί και το βαθύτερο νόημα της μοντέρνας τέχνης. Τα έργα του -πορτρέτα και εικόνες της ελληνικής φύσης- είναι λουσμένα σε ένα λαμπερό και διάφανο φως, γεμάτα από μία «ζωική ευφορία», «ένας ύμνος στα νιάτα και στη ζωή», με έμφαση στα περιγράμματα των μορφών, και προβολές σκιών βαριών «σαν σίδερο» -όπως ποιητικά τις έβλεπε ο Γιάννης Ρίτσος- μέσα στα ολόφωτα, ηλιοκαμένα ύπαιθρά του. Η ζωγραφική του, «παστόζικη και έμφορτη με καθαρό χρώμα» παρέμεινε κυρίως απλή, λιτή, με αφομοιωμένους τους κανόνες της μοντέρνας τέχνης: «Tην κατάργηση της προοπτικής, την ισοδύναμη ένταση του τόνου σε ολόκληρη την επιφάνεια που τον οδηγεί να δυναμώσει το χρώμα προς τα πάνω για να αποσoβήσει την εντύπωση της τρίτης διάστασης». Πηγή: www.lifo.gr